Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/431

 — A więc go doświadczmy.
 — Czy chcesz, ażebym zaczął? zapytał Coconnas.
 — Nie — odpowiedział La Mole — zacząłem, więc skończę.
 — Pan więc koniecznie, namiętnie, chcesz się dowiedzieć prawdy, panie de La Mole? — zapytał florentczyk.
 — O tak! — zawołał La Mole — umieram z niecierpliwości, mistrzu René.
 W tej chwili ktoś zasztukał do drzwi z ulicy, lecz zasztukał tak lekko, że tylko René usłyszał i to bezwątpienia dlatego, że się tego spodziewał.
 Zadając obojętne zapytania La Molowi, florentczyk nieznacznie przytknął ucho do tuby i usłyszał jakiś głos, który go mocno zatrwożył.
 — Teraz obmyśl pan swoje życzenia — powiedział po chwili florentczyk — i przywołaj ukochaną osobę.
 La Mole ukląkł, jak gdyby rozmawiał z bóstwem; tymczasem René wyszedł do drugiego pokoju i pocichu zsunął się po schodach zewnętrznych; w kilka chwil potem lekkie kroki dały się słyszeć w sklepie.
 La Mole wstając, znowu ujrzał przed sobą mistrza René; florentczyk trzymał w ręku dość