Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/447

ce — zawsze! a tym razem wróżba jest jaśniejszą, niż kiedykolwiek. Chodź i patrz.
 René zbliżył się.
 — Co to za litera? — zapytała Katarzyna, wskazując na znak.
 — H — odpowiedział René.
 — Wiele razy powtórzone?
 René policzył.
 — Cztery razy — rzekł.
 — No i cóż! nieprawdaż? To znaczy Henryk IV. O! — ryknęła Katarzyna, rzucając nóż — jestem przeklęta w mojem potomstwie.
 Straszna była postać tej kobiety, bladej jak trup, oświeconej ponurym płomieniem świecy i załamującej zakrwawione ręce.
 — On będzie panował! — powiedziała z wyrazem rozpaczy.
 — On będzie panował! — powtórzył Rene w głębokiem zamyśleniu.
 Lecz wkrótce wyraz rozpaczy, malujący się na twarzy Katarzyny, zniknął przed światłem myśli, która błysnęła w jej umyśle.
 — René! — powiedziała królowa, wyciągając rękę do florentczyka, lecz nie podnosząc na niego oczu — Rene! czy znasz straszną historyę O peruwiańskim doktorze, który zatrutą pomadą,