Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/450

świetle której Katarzyna napół głośno przeczytała kilka wierszy.
 — Dobrze! — powiedziała, zamykając książkę — Wiera wszystko, com chciała wiedzieć.
 Katarzyna wstała, zostawiając książkę na stole i piastując w swej głowie straszną myśl, która z czasem jeszcze w zarodku miała dojrzeć.
 René, trzymając w ręku świecę, czekał z uszanowaniem na nowe rozkazy lub zapytania.
 Katarzyna zrobiła kilka kroków naprzód z pochyloną na piersi głową, trzymając na ustach palec i zachowując głębokie milczenie.
 Nagle zatrzymała się przed mistrzem René, a utkwiwszy weń swój nieruchomy wzrok, rzekła:
 — Przyznaj się, żeś dla niej przyrządził jakiś napój.
 — Dla kogo? — zapytał René, zadrżawszy.
 — Dla Sauve.
 — Ja, pani? — powiedział René — nie.
 — Nie?
 — Na mą duszę, przysięgam.
 — Tutaj jest coś magii, gdyż zakochał się w niej jak głupiec, on, który jest znany z niestałości.
 — On, kto taki, pani?
 — Ten przeklęty Henryk. Ten, co nastąpi po moich trzech synach, ten, którego będę nazy-