Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/460

 — I owszem byłem raz; wszak ci o tem mówiłem.
 — I nigdy tam nie pójdziesz, nie uprzędziwszy mnie pierwej?
 — Nigdy.
 — Przysięgnij.
 — Przysiągłbym, gdybym był jeszcze hugonotem. Lecz...
 — Lecz cóż?
 — Lecz religia katolicka, której zasad w tej chwili się uczę, wzbrania przysięgać.
 — Gaskończyk!... — zawołała pani de Sauve, potrząsając głową.
 — Lecz Karolino — rzekł Henryk — jeżeli ja cię z kolei zapytam, czy odpowiesz mi szczerze na moje zapytania?
 — O! niezawodnie — odpowiedziała młoda kobieta. — Wcale niemam potrzeby ukrywania się przed tobą.
 — Zobaczymy, Karolino — rzekł król — objaśnij mnie też, dlaczego tak upornie sprzeciwiałaś się mojemu ożenieniu; po moim zaś ślubie przestałaś być okrutną dla mnie, dla mnie, niezgrabnego Bearneńczyka, dla mnie, śmiesznego parafianina, dla mnie, biednego księcia, nie będącego w stanie utrzymać blasku swej korony?