Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/467

 — Pukają, pani — powiedziała Dariola, wysuwając głowę z po za portyery.
 — Idź zobacz kto, i przyjdź mi powiedzieć — odrzekła pani de Sauve.
 Henryk i Karolina spojrzeli po sobie z niespokojnością; Henryk już zamyślał ukryć się w modlitewni, lecz w tej chwili Dariola weszła.
 — Mistrz René perfumiarz — zameldowała Dariola.
 Na to nazwisko, Henryk zmarszczył brwi i przygryzł usta.
 — Czy pani nie przyjmujesz?... — zapytała Dariola.
 — Mistrz René — powiedział Henryk — nic nie robi bez namysłu; kiedy przyszedł do ciebie, musi więc mieć do tego dostateczną przyczynę.
 — Czy chcesz się schować?
 — Niema potrzeby — odpowiedział Henryk — mistrz René wie o wszystkiem, wie więc, że tutaj jestem.
 — Lecz czy jego obecność nie będzie przykrą dla Waszej królewskiej mości?
 — Dla mnie?... — zapytał Henryk, napróżno udając obojętność — on mnie wcale nic przeszkadzać nie będzie; prawda, żeśmy byli względem