Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/468

siebie oziębli, lecz od czasu nocy świętego Bartłomieja, pogodziliśmy się zupełnie.
 — Proś!... — powiedziała pani de Sauve do Darioli.
 W chwilę potem René wszedł i jednem spojrzeniem objął cały pokój.
 Pani de Sauve pozostała przed toaletą.
 Henryk usiadł na sofie.
 Karolina siedziała w świetle, Henryk zaś w cieniu.
 — Pani!... — powiedział René z poufałością — przyszedłem usprawiedliwić się.
 — Z czego, René?... — zapytała pani de Sauve tonem pobłażliwym, jakim zwykle piękne kobiety przemawiają do swych dostarczycieli.
 — Z tego, żem tak dawno obiecał zrobić coś dla ślicznych ust pani, a...
 — A wypełniłeś swą obietnicę dopiero dzisiaj, nieprawdaż?... — przerwała Karolina.
 — Dzisiaj!... — powtórzył René.
 — Tak dzisiaj! właśnie nad wieczorem odebrałam ten słoiczek przysłany mi przez ciebie.
 — A! w samej rzeczy — zawołał René, z zadziwieniem spoglądając na słoiczek opiatu, stojący na stoliku pani de Sauve, zupełnie podobny do tych, jakie miał w swoim sklepie.