Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/47

 — Czyś oszalał? wejdź, wejdź, mówię ci; ja za wszystko odpowiadam.
 Po tych słowach książę wszedł do gabinetu.
 Zaledwie drzwi za nim się zamknęły, król Nawarry stanął we drzwiach, uśmiechając się.
 Towarzyszyło mu dwóch paziów, niosących w dwóch kandelabrach ośm z różowego wosku świec.
 Małgorzata pokryła swoje pomieszanie, oddając mu głęboki ukłon.
 — Cóż to, pani jeszcze nie śpisz?... — zapytał król, a na twarzy jego malowała się radość i szczerość.
 — Czy na mnie pani oczekiwałaś?
 — Nie — odpowiedziała Małgorzata — wszak Wasza królewska mość jeszcze wczoraj mi oświadczyłeś, że nasze małżeństwo jest tylko politycznym związkiem i że nie mam żadnych innych obowiązków względem niego.
 — Niech i tak będzie; z tem wszystkiem to nie przeszkadza nam do wzajemnego porozumienia.
 — Gillono, zamknij drzwi i zostaw nas samych.
 Małgorzata powstała i wyciągnęła rękę, jakby rozkazując paziom, ażeby nie wychodzili.