Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/48

 — Może każesz pani zawołać swoje kobiety?... — zapytał król.
 — Zgadzam się i na to, chociaż przyznaję, że wołałbym być sam na sam.
 Powiedziawszy to, król zbliżył się do gabinetu.
 — Nie!... — zawołała Małgorzata, zastępując mu drogę — nie, niema potrzeby, jestem gotowa wysłuchać Waszą królewską mość.
 Bearneńczyk wiedział już czego chciał rzucił bystre i przejmujące spojrzenie ku gabinetowi, jakby przez zasłaniającą go portierę chciał przeniknąć głęboką ciemność, w nim panującą.
 Potem zwróciwszy wzrok na piękną i z przestrachu bladą żonę, rzekł zupełnie spokojnym głosem:
 — A więc porozmawiajmy chwilkę.
 — Jak się podoba Waszej królewskiej mości — odpowiedziała młoda kobieta drżącym głosem, siadając na krześle, które mąż jej wskazał.
 Bearneńczyk usiadł obok niej.
 — Niech sobie ludzie mówią, co chcą — powiedział Henryk — jednak ja nasze małżeństwo uważam za dobre. Ja do pani, a pani do mnie należysz.
 — Lecz... — przerwała przestraszona Małgorzata.