Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/495

 — Więc mów — odparła baronowa cle Sauve; o cóż chodzi?
 — Chodzi tu — rzekł florentczyk, ważąc każde słowo — chodzi tu o pogłoski, jakie od niejakiego czasu zaczęto rozsiewać przy dworze o otruciach.
 Nieznaczne rozszerzenie nozdrzów Henryka było wskazówką, że zwrot, jaki przybrała mowa florentczyka, zaczął go zajmować.
 — A twój przyjaciel florentczyk — powiedział Henryk — wie coś o tych otruciach?
 — Tak jest, Najjaśniejszy panie.
 — Dlaczegóż więc, René, powierzasz mi tajemnicę, która nie jest twoją, i to jeszcze tajemnicę tak ważną? — zapytał Henryk tonem jak najnaturalniejszym.
 — Mój przyjaciel prosi Waszą królewską mość o radę.
 — Jakto, mnie?
 — Cóż w tem dziwnego, Najjaśniejszy panie? przypomnij sobie starego żołnierza z pod Actium, który mając sprawę, udał się po radę do Augusta.
 — August był adwokatem, René, a ja nim nie jestem.
 — Najjaśniejszy panie! kiedy mój przyjaciel powierzył mi swą tajemnicę, Wasza królewska