Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/498

 — Pani — rzekł René — wprzód nim użyjesz tej pomady, posłuchaj, jak źli ludzie mogą korzystać z okoliczności.
 — René, jesteś dzisiaj zastraszającym — powiedziała baronowa.
 Henryk zmarszczył brwi; zrozumiał, że René prowadzi do celu, którego jeszcze nie był w stanie odgadnąć, postanowił więc dalej ciągnąć rozmowę, która w nim obudzała tyle smutnych wspomnień.
 — A czy znasz — zapytał król — szczegóły otrucia księcia de Porcian?
 — Znam — odpowiedział Florentczyk. — Wszystkim było wiadomo, że miał zwyczaj palenia lampy przez całą noc obok swego łóżka: zatruto olej i udusił się jego wyziewami.
 Henrykowi skręciły się konwulsyjnie palce, zwilgotniał z wściekłości.
 — A więc ten — poszepnął król — którego nazywasz swoim przyjacielem, zna nietylko wszystkie szczegóły otrucia., lecz i ich sprawcę?
 — Tak, i dlatego właśnie chciałby się od ciebie, Najjaśniejszy panie, dowiedzieć, czy za twem wstawieniem się do księcia de Porcian, nie przebaczyłby on mordercy swego brata.
 — Szkoda — odparł Henryk — że będąc na pól hugonotem, straciłem mój wpływ nad księ-