Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/50

mają bowiem, że się nie domyślam zabójstwa pana de Mony i otrucia mojej matki.
 — O! panie — spokojnie i z uśmiechem odpowiedziała Małgorzata — wiesz przecie, że jesteśmy sami.
 — Dlatego też właśnie jestem tak otwartym; ośmielę się nawet powiedzieć pani, że nie oszukają mnie ani Francuskiego ani Lotaryńskiego dworu pochlebstwa.
 — Najjaśniejszy panie — zawołała Małgorzata.
 — Cóż takiego, moja przyjaciółko?... — zapytał Henryk z uśmiechem.
 — Obce powiedzieć, że podobne rozmowy są bardzo niebezpieczne.
 — Lecz nie wtenczas, kiedy jesteśmy sami — rzekł król — mówiłem więc, że...
 Małgorzata siedziała jak na szpilkach; chciałaby zatrzymać na ustach króla, każdy, przez niego wymówiony wyraz; lecz Henryk prowadził dalej swą mowę z pozorną dobrodusznością:
 — Mówiłem więc, że mi grożą: król, książę d’Alençon, książę Andegaweński, książę Gwizyusz, książę de Mayenne, kardynał Lotaryński, słowem, grożą mi ze wszystkich stron; pani wiesz, że to się przeczuwa jakoś instynktem.