Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/503

niem; lecz przechodząc przed żołnierzem szwajcarskim, stojącym na warcie, żołnierz zaprezentował broń, mówiąc:
 — Niech Bóg zachowa Jego królewską mość króla Nawarry!
 Na to przywitanie, a szczególniej na ten głos, Bearneńczyk zadrżał.
 Obrócił się i cofnął na krok w tył.
 — De Mouy! — zawołał król.
 — Tak jest, Najjaśniejszy panie, de Mouy.
 — Co tu robisz?
 — Szukam cię, Najjaśniejszy panie.
 — Czego chcesz odemnie?
 — Muszę pomówić z Waszą królewską mością.
 — Nieszczęśliwy! — zawołał król, zbliżając się ku niemu — wiesz, że narażasz swą głowę.
 — Wiem o tem.
 Henryk zlekka pobladł, wiedział bowiem, że podziela niebezpieczeństwo, jakie zagraża odważnemu młodzieńcowi.
 Z niespokojnością obejrzał się do koła i również szybko odskoczył od niego, jak i zapierwszym razem.
 Henryk spostrzegł księcia d’Alençon, stojącego w oknie.
 Król Nawarry wziął muszkiet z rąk de