Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/504

Mouya, stojącego, jak już mówiliśmy, na warcie, i udając, że go uczy, powiedział.
 — De Mouy’u, zapewne nie bez ważnych powodów rzuciłeś się do tego wilczego dołu.
 — Naturalnie, Najjaśniejszy panie. Od ośmiu dni już czatuję. Wczoraj dopiero dowiedziałem się. że Wasza królewska mość wyjdzie obejrzeć swego konia; stanąłem więc na warcie u drzwi Luwru.
 — Lecz jakim sposobem jesteś w tym mundurze?
 — Kapitanem kompanii jest protestant, jeden z moich przyjaciół.
 — Masz muszkiet i stań do frontu. Uważają na nas. Powracając, będę się starał pomówić z tobą; lecz gdybym do ciebie nie przemówił, nie zaczepiaj mnie. Do widzenia.
 Do Mouy zaczął chodzić kroki miarowymi, Henryk zaś zbliżył się do konia.
 — Co to za piękny konik? — zapytał książę d’Alençon z okna.
 — Właśnie chcę go wypróbować — odpowiedział Henryk.
 — Lecz to nie dla mężczyzny ten koń.
 — To też przeznaczony jest dla pięknej kobiety.
 — Nie wydajże się, Henryku, zobaczymy tę