Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/507

 Na miejscu de Mouya stał prawdziwy Szwajcar.
 D’Alençon bacznie spojrzał na żołnierza stojącego na warcie, potem, obróciwszy się ku Henrykowi, zapytał:
 — Bracie, wszak to nie ten człowiek, z którym przed chwilą rozmawiałeś?
 — Nie; tamten jest jeden z moich; umieściłem go w straży szwajcarskiej; dałem mu pewne polecenie, które pobiegł wypełnić.
 — Aha!... — mruknął książę, jak gdyby ta odpowiedź już go zadowolniła.
 — A Małgorzata, jakże się miewa?
 — Właśnie do niej idę, mój bracie.
 — Jakto? więc jej nie widziałeś od wczoraj?...
 — Nie. Byłem u niej tej nocy o godzinie jedenastej, lecz Gillonna powiedziała mi, że królowa strudzona, udała się na spoczynek.
 — Teraz nie zastaniesz jej u siebie, gdyż wyszła.
 — Być może — odpowiedział Henryk — zapewne udała się do klasztoru Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny.
 Niepodobieństwem było ciągnąć dłużej rozmowę; Henryk bowiem postanowił tylko odpowiadać.
 Szwagrowie rozeszli się.