Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/520

 — Uczyń to — odpowiedział d’Alençon — a kiedyż będę mógł otrzymać odpowiedź?
 De Mouy milcząc popatrzał na księcia.
 Następnie, jak gdyby coś sobie postanowił, rzekł:
 — Proszę o rękę. Ręka księcia krwi Francuskiej musi się dotknąć mojej, iżbym był pewnym, że nie będę zdradzony.
 Książę nietylko podał swą rękę de Mouyowi, lecz nawet mu jego dłoń uścisnął.
 — Teraz jestem zupełnie spokojny — powiedział młody hugonot. — Gdyby nas odkryto, w takim razie powiem, że książę do niczego nie należał; inaczej Wasza książęca mość mógłbyś być skompromitowanym!
 — I na cóż mi o tem mówisz, de Mouy’u, zamiast powiedzieć, kiedy przyniesiesz odpowiedź od twych naczelników.
 — Ponieważ, zapytując mnie jak prędko przyniosę odpowiedź od naczelników, tem samem zapytujesz mnie pan, gdzie są ci naczelnicy; a gdybym ci też odpowiedział: dzisiaj wieczorem zaraz dowiedziałbyś się, że moi naczelnicy ukrywają się w Paryżu.
 Mówiąc te słowa, de Mouy z niedowierzaniem spojrzał przenikliwym wzrokiem na księcia.