Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/524

To rzecz zabawna, przychodzę do siebie, a ktoś mi się pyta, kto tam!
 — A! czy to ty, panie de La Mole?
 — Naturalnie, że ja. Lecz ty, ty, kto jesteś?
 Podczas, gdy La Mole okazywał zadziwienie z powodu, że znalazł swój pokój zajętym, i gdy usiłował poznać tego nowego lokatora, książę d’Alençon żywo się obrócił do de Mouy’a, trzymając jedną rękę na zamku a drugą na zasuwce, i zapytał go:
 — Czy znasz pana de La Mole?
 — Nie, nie znam.
 — A on, czy także cię nie zna?
 — Sądzę, że nie.
 — No to dobrze; zresztą udawaj, że wyglądasz oknem.
 De Mouy milczał i był posłusznym: La Mole ze swej strony zaczął się niecierpliwić i wybijał do drzwi ze wszystkich sił.
 Książę jeszcze raz rzucił okiem na de Mouy’a, a widząc, że ten stoi do niego tyłem, otworzył drzwi.
 — Książę!... — zawołał La Mole, cofając się wstecz z zadziwienia. — Daruj mi, panie, przebacz!
 — Nic nie szkodzi, panie. Zdał mi się