Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/532

wą, jeżeli domyślam się nawet, gdzie się on znajduje.
 — A to rzecz dziwna. Ależ pańskie zdarzenie to istny romans.
 — W rzeczy samej, istny romans, jak pani mówisz.
 — Opowiedz mi go pan.
 — Jest cokolwiek długi.
 — Nic nie szkodzi! Mam czas.
 — Przedewszystkiem, mój romans jest bardzo nieprawdopodobny.
 — I to nic nie szkodzi, mów pan, jestem bardzo łatwowierną.
 — Wasza królewska mość rozkazujesz?
 — Tak jest, jeżeli i do tego mój rozkaz jest potrzebnym.
 — Jestem posłuszny. Wczoraj wieczorem jedliśmy kolacyę u La Hurière’a.
 — Najprzód, powiedz mi pan — zapytała Małgorzata — co to za La Hurière?
 — La Hurière — powiedział La Mole, znowu niedowierzająco spojrzawszy na Małgorzatę — jest to właściciel oberży pod „Piękną Gwiazdą”, położonej przy ulicy de l’Arbre-Sec.
 — Dobrze, widać ją ztąd... Otóż pan jesz-