Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/548

 — Czy od królowej!
 — Od królowej?...
 — No tak, od królowej Nawarry.
 — Ja u niej wcale nie byłem.
 — Jakto?
 — Kochany Annibalu — powiedział La Mole — bredzisz. Wyszedłem z mego pokoju, gdzie czekałem na ciebie ze dwie godziny.
 — Wyszedłeś ze swego pokoju?
 — Tak jest.
 — Więc to nie ciebie goniłem przez podwórze Luwru.
 — Kiedy?
 — Przed chwilą.
 — Nie.
 — I nie ty zniknąłeś pod bramą Luwru, przed dziesięciu minutami?
 — Nie.
 — I to nie ty pędziłeś po tych schodach, jakby cię gonił cały pułk dyabłów?
 — Nie.
 — Kroćset dyabłów!... — zawołał Coconnas — przecież wino z pod „Pięknej Gwiazdy“ nie jest tak mocne, ażeby mi aż do tego stopnia mogło zawrócić głowę. Mówię ci, żem poznał twój czerwony płaszcz i białe pióro w bramie Luwru, żem cię gonił aż do tych schodów, i że