Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/553

 — Kiedyś umiałem — odrzekł hugonot — ale teraz już zapomniałem.
 Małgorzata uśmiechnęła się.
 — Panie de Mouy — powiedziała królowa — możesz być pewnym mojego milczenia. A teraz, ponieważ wiem, kogo pan szukasz w Luwrze, bezpiecznie zaprowadzę pana do niego.
 — Daruj pani — odrzekł de Mouy — sądzę, że Wasza królewska mość mylisz się, pani wcale nie wiesz...
 — Jakto!... — zawołała Małgorzata — czyż pan nie idziesz do króla Nawarry?
 — Bardzo mi przykro, że jestem zmuszony prosić Waszą królewską mość, ażebyś moją obecność w Luwrze, przedewszystkiem raczyła ukryć przed swym małżonkiem.
 — Posłuchaj, panie de Mouy — powiedziała zdumiona Małgorzata — dotychczas, uważałam pana za jednego z nieulęknionych naczelników hugonotów, za jednego z najprzywiązańszych stronników mego męża, czyliżbym miała się omylić?...
 — Nie, pani, jeszcze dzisiaj rano byłem tem wszystkiem.
 — I cóż pana od tego czasu zmieniło?
 — Uwolnij mnie Wasza królewska mość od