Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/554

odpowiedzi na to zapytanie, i pozwól, abym się oddalił.
 De Mouy postąpił kilka kroków ku drzwiom.
 Małgorzata zatrzymała go.
 — Lecz jeżeli ośmielę się pana prosić, ażebyś mi się wytłomaczyl? Zdaje mi się, że na mem słowie polegać można.
 — Pani! — odrzekł de Mouy — jestem zmuszony milczeć. Mam przyczyny, dla których nic Waszej królewskiej mości powiedzieć nie mogę.
 — Jednakże, panie....
 — Wasza królewska mość możesz mnie zgubić, lecz nie możesz wymagać, iżbym zdradzał teraźniejszych przyjaciół.
 — Więc starzy przyjaciele nie mają już do pana żadnego prawa?...
 — Ci, co pozostali wiernymi, są nimi zawsze, lecz ci, co nietylko nas zdradzili, lecz i sami się zgubili — ci utracili to prawo zupełnie.
 Małgorzata cała zatopiona w myślach, bezwątpienia zadałaby jeszcze niejedno pytanie de Mouyowi, lecz w tej chwili wbiegła Gillonna.
 — Król Nawarry! — zawołała.
 — Którędy idzie?
 — Korytarzem tajemnym.
 — Zaprowadź go do drugich drzwi.
 — Nie można, pani. O!.. któś puka.