Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/561

ta, zlekka ściskając rękę swojego kochanka — mężczyzna!... Jesteś skromny, panie de La Mole. Spójrz pan za portyerę, a zobaczysz dwóch mężczyzn.
 I Małgorzata odsunęła aksamitną portyerę, haftowaną złotem.
 La Mole zobaczył Henryka, rozmawiającego z człowiekiem w czerwonym płaszczu.
 Coconnas, dręczony ciekawością, także zajrzał i poznał de Mouy’a; obydwaj przyjaciele stanęli jak wryci.
 — Spodziewam się — rzekła Małgorzata — że jesteś pan spokojny, panie de La Mole. Teraz zaś stań pan przy drzwiach mego pokoju i nikogo nie wpuszczaj. Gdyby ktokolwiek szedł po schodach... daj mi pan znać.
 La Mole, pokorny jak dziecię, wyszedł, patrząc z zadziwieniem na hrabiego de Coconnas, również zdziwionego.
 — De Mouy!... — zawołał Coconnas.
 — Henryk!... — mruknął La Mole.
 — De Mouy, w twoim czerwonym płaszczu i czapce z białem piórem.
 — Tak! ale!... — odpowiedział La Mole — ręczę ci — że jeżeli nie idzie tu o miłość, to niezawodnie o jaki spisek.
 — A! kroćset dyabłów! Znowuśmy wleźli