Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/562

w politykę — rzekł ze złością Coconnas. — Szczęściem, że księżna de Nevers nie jest do tego wplątaną.
 Małgorzata tymczasem powróciła do swego pokoju, i usiadła obok rozmawiających; jej nieobecność nie była dłuższą nad minutę, a jednak dobrze użyła tego czasu.
 Gillonna strzegła tajemnego wejścia.
 La Mole zaś i Coconnas, strzegli głównego; było więc zupełne bezpieczeństwo.
 — Pani!... — zapytał Henryk — czy czasem nie mogą nas tu podsłuchać?
 — Najjaśniejszy panie — odparła Małgorzata — pokój ten cały jest wybity materacami, a podwójne filtrowanie, odbicie głosu czyni niepodobnem.
 — Chcę pani wierzyć — odpowiedział Henryk, uśmiechając się.
 Następnie, zwracając się do de Mouy’a:
 — Obciąłbym też wiedzieć — dodał zniżając głos, jakby nie zważając na zapewnienia Małgorzaty, jego obawa wcale nie znikła — co pan tutaj robisz?
 — Tutaj?... — odrzekł de Mouy.
 — Tak jest, tu, w tym pokoju — powtórzył Henryk.
 — Pan de Mouy wcale nie miał zamiaru