Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/57

miennie, czybyś wydał tajemnice księżnej de Porcian, twojej żony?
 — Przestańmy lepiej — rzekł książę, potrząsając głową. — Widzę, że już mnie nie kochasz tak, jak wtenczas, kiedyś mi opowiadała o spisku, uknutym przez króla, przeciwko mnie i moim sprzymierzeńcom.
 — Król był wtenczas silnym, a ty byłeś słabym. Teraz Henryk jest słaby, a tyś znowu silnym. Widzisz więc, że nie zmieniłam swej roli.
 — Tylko na jednej scenie dwie role odgrywasz.
 — Sądzę, że nabyłam do tego prawa, ocalając ci życie.
 — Dobrze, pani: gdy kochankowie rozłączają się, zwracają sobie ofiarowane podarki, nawzajem więc ocalę ci pani życie, a wtedy... skwitujemy się.
 Mówiąc te słowa, książę skłonił się i wyszedł.
 Tym razem nie zatrzymała go.
 W przedpokoju książę zastał Gillonnę, która go odprowadziła do zakratowanego okna.
 Zeszedłszy do fosy, znalazł w niej pazia, z którym powrócił do pałacu Gwizyuszów.