Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/573

mość nie będziesz się gniewać za moje niedorzeczne odpowiedzi.
 — Będę się gniewała tylko w takim razie, La Molu, jeżeli mnie będziesz nazywać panią, lub Waszą królewską mością. Dla ciebie, mój przyjacielu, jestem tylko Małgorzatą.
 — Tak, Małgorzatą, tak Małgorzatą — zawołał młodzieniec, pożerając królowę wzrokiem.
 — Otóż, tak dobrze — powiedziała Małgorzata — czy jesteś zazdrośnym, mój piękny szlachcicu?
 — O! do szaleństwa.
 — Tak dalece!...
 — Mówię ci, Małgorzato, że do szaleństwa.
 — I o kogóż jesteś zazdrosnym?
 — O wszystkich.
 — Lecz w szczególności?
 — Naprzód o króla.
 — Sądzę, że po tem wszystkiem coś widział i słyszał, możesz być spokojnym z tej strony.
 — I o pana de Mouy, którego widziałem dzisiaj rano raz pierwszy, a który wieczorem już został przypuszczony do zażyłości z panią.
 — Pan de Mouy?