Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/575

 — Biedny szaleńcze!... — szepnęła królowa.
 — Tak, pani — zawołał La Mole, ciągle klęcząc u nóg Małgorzaty — powiedziałem ci już, że jestem nim.
 — A więc pierwszą potrzebą twego życia, jest miłość, kochany La Molu?
 — Pierwszą, pani, i jedyną.
 — Niech i tak będzie; wszystko zatem pozostałe jest na stronie. A więc kochasz mnie, chcesz na zawsze pozostać ze mną?
 — Jedyną moją prośbą do Boga jest, ażebyśmy się nigdy nie rozłączali.
 — Nie, nigdy się nie rozłączemy; La Molu, jesteś mi potrzebnym.
 — Ja tobie potrzebny? czyż dla słońca jest niezbędnym robaczek świętojański.
 — A jeżeli ci powiem, że cię kocham, czy będziesz mi zupełnie oddany.
 — Pani, czyż już nie jestem ci oddany całą duszą?
 — Tak, to prawda; lecz zdaje mi się, że jeszcze się wahasz...
 — O! jestem przekonany, że jestem niewdzięczny, więcej jeszcze, jestem szalony, jakto już powiedziałem i co pani powtórzyłaś. Lecz po co pan de Mouy był dzisiaj u ciebie wieczorem? Dlaczego widziałem go dzisiaj rano u pana d’Alen-