Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/604

przypadek, stanąłem w korytarzu, lecz nikt około mnie nie przechodził.
 — A więc — powiedziała Małgorzata, patrząc w oczy mężowi — niezawodnie do...
 — Do twego brata, księcia d’Alençon, nie prawdaż? — zapytał Henryk.
 — Tak jest, lecz jakby się o tem można przekonać?
 — Czyby nie można — powiedział Henryk na pozór obojętnie — posłać po którego z jego dworzan, i dowiedzieć się...
 — Masz słuszność, Najjaśniejszy panie — odparła Małgorzata, uradowana projektem męża — poszłę po pana de La Mole.... Gillonno!... Gillonno!...
 Powiernica weszła.
 — Chciałabym w tej chwili pomówić z panem de La Mole. Wynajdź go i przyprowadź do mnie.
 Gillonna wyszła.
 Henryk usiadł przed stołem, na którym leżała jakaś niemiecka książka, ze sztychami Alberta Dürera i z taką pilnością zaczął ją oglądać, iż zdawało się, że nie słyszał kiedy La Mole wszedł; nawet nie podniósł głowy.
 Ze swej strony, młody człowiek, spostrzegł-