Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/631

je mi się, że słyszę ujadanie psów... Nie. nie, przesłyszałem się.
 Król wziął róg i zatrąbił.
 Mnóstwo głosów z rozmaitych stron odpowiedziało mu.
 Nagłe ukazał się dojeżdżacz, który także zatrąbił.
 — Wytropiono dzika!... — krzyknął król.
 I puścił się galopem ze wszystkimi myśliwymi, którzy się w około niego zebrali.
 Dojeżdżacz miał słuszność.
 W miarę, jak król pomykał naprzód, tem wyraźniej dawało się słyszeć ujadanie psów, których już spuszczono do sześćdziesięciu.
 W tej chwili król po raz drugi spostrzegł dzika, i rzucił się za nim w gąszcza, trąbiąc w róg ze wszystkich sił.
 Książęta jechali za nim niejaki czas.
 Lecz król miał tak dzielnego konia, który go unosił po drodze mocno spadzistej i przez zarośla bardzo gęste, że naprzód, damy, potem książę d’Alençon z Henrykiem, zniewoleni byli przyzostać.
 Tavannes zdążał za królem przez chwilę, lecz nakoniec i on się zatrzymał.
 Wszyscy, oprócz Karola i kilku dojeżdża-