Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/637

sca, gdzie się znajdowały damy, dworzanie i myśliwi, którzy opuścili polowanie.
 Tuż za nim pędziło ze czterdzieści co najsilniejszych psów; za psami zaś, o dwadzieścia zaledwie kroków, doganiał król Karol, z gołą, głową, bez płaszcza, w ubraniu podartem od cierni, z zakrwawioną twarzą i rękoma.
 Towarzyszyło mu tylko dwóch dojeżdżaczy.
 Król przestał dąć w róg dlatego tylko, ażeby głosem zachęcić psy; lecz po chwili znowu zaczął trąbić. Cały świat znikł mu z przed oczu. Gdyby mu był teraz upadł koń, byłby zawołał jak Ryszard III: „Moja korona za jednego konia!”
 Lecz koń zdawał się być tak zapalonym jak i jeździec; nogi jego zaledwie dotykały ziemi, a nozdrza zionęły ogniem.
 Dzik, psy, król, zniknęli jak widziadła.
 — Hallali! Hallali! — wrzasnął król, przejeżdżając obok, i znowu poniósł swój róg do ust krwią zbroczonych.
 O kilka kroków od niego, przemknęli się książę d’Alençon i dwóch dojeżdżaczy; konie innych ustały.
 Wszyscy rzucili się za nimi, gdyż było widocznem, że dzik gotów się zatrzymać.
 W istocie, nie upłynęło i dziesięć minut,