Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/640

przyjemność! Czyż się czuje, jak kula wchodzi w ciało; oszczep, to co innego. Oszczepu! oszczepu!
 Natychmiast podano królowi oszczep, hartowany w ogniu, z obsadzoną w żelazo rękojeścią.
 — Bracie mój, strzeż się! — zawołała Małgorzata.
 — Dalejże! dalejże! — wołała księżna de Nevers. — Weź go tylko dobrze na cel, Najjaśniejszy panie!
 — Bądź spokojna, księżno — rzekł Karol.
 I wzniósłszy oszczep, rzucił się na dzika. Ten, przytrzymywany od psów, nie mógł uniknąć ciosu. Jednak, na widok błyszczącego żelaza, usunął się w bok, broń zaś mająca mu przebić pierś, ześliznęła się po łopatce i skruszyła o kamień, na którym zwierz się był oparł.
 — Na szatana! — zawołał król. — Chybiłem... Podać mi oszczep!
 I cofnąwszy się nieco, odrzucił o dziesięć kroków broń już nieużyteczną.
 Dojeżdżacz pośpieszył podać mu drugi.
 Lecz, w tejże chwili, dzik, jakby przewidując swój przyszły los i chcąc go uniknąć, zdołał nareszcie po kilkokrotnych usiłowaniach uwolnić od psów pokaleczone uszy, i z krwią zaszłemi oczyma, z najeżoną siercią, ziejąc gorącym od-