Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/669

oczki, to prawda, lecz nie do niej, tylko do księżnej de Nevers.
 — A! ba! ba!
 — Mogę zapewnić Waszą królewską mość, że tak jest, a nie inaczej.
 Król zaczął się śmiać do rozpuku.
 Po chwili powiedział:
 — Dobrze! Kiedy książę Gwizyusz przyjdzie opowiadać mi swoje przygody, wytargam go lekko za wąsy i opowiem mu czyny jego siostry. Jednakże — rzekł król, namyślając się — nie pamiętam dobrze, o kim to on mnie mówił: czy o panu de Coconnas, czy też o panu de La Mole.
 — To czy owo, zawsze jest kłamstwo, Najjaśniejszy panie — powiedział Henryk. — Mogę ręczyć za uczucia mej żony.
 — Dobrze! Henrysiu, dobrze! — rzekł król. — Na honor, jesteś dzielny chłopiec i zdaje mi się, że w końcu nie będę mógł obejść się bez ciebie.
 To powiedziawszy, król gwizdnął szczególniejszym sposobem i zaraz z za węgła ulicy Beauvois wyszło czterech ludzi.
 Ludzie ci przyłączyli się do króla i wszyscy razem udali się ku środkowi miasta.
 Wybiła godzina dziesiąta.
 — No i cóż? — zapytała Małgorzata po