Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/670

odejściu króla i Henryka — czy usiądziemy do stołu?...
 — Nie — odpowiedziała księżna — ja się strasznie przelękłam. Niech żyje mały domek na ulicy Cloche-Percée! Do niego nikt nie wejdzie bez szturmu, a załoga ma prawo obnażyć szpady. Lecz czego szukasz pod krzesłami i w szafach, panie de Coconnas?
 — Szukam mego przyjaciela, La Mola — rzekł piemontczyk.
 — Poszukaj obok mojego pokoju, panie de Coconnas — powiedziała Małgorzata. — Jest tam gabinet...
 — Bardzo dobrze — rzekł Coconnas.
 I wszedł do pokoju.
 — No cóż? — zapytał głos w ciemności.
 — No! podano desser.
 — A król Nawarry?...
 — Nic nie widział.
 — A król Karol?....
 — A!... król, to co innego; zabrał z sobą męża.
 — Doprawdy?
 — Wcale nie żartuję. Ale! powiem ci jeszcze coś więcej: dowiedziawszy się, że jestem w służbie księcia d’Alençon, zrobił mi ten zaszczyt, że z boku na mnie spojrzał; skoro zaś dowiedział się,