Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/682

 Jeden z tych sześciu ludzi postępował naprzód.
 Oprócz gołej szpady i szerokiego jak nóż myśliwski sztyletu, miał jeszcze przy sobie wierne pistolety, przytwierdzone do pasa srebrnemi sprzeczkami.
 Był to Maurevel.
 Przyszedłszy do drzwi Henryka, zatrzymał się.
 — Czy jesteś pewny, że warta korytarz opuściła?... — zapytał Maurevel drugiego, który jakby był dowódzcą małego oddziału, będącego pod jego rozkazami.
 — Nie pozostał ani jeden żołnierz — odpowiedział tenże.
 — Dobrze!... — rzekł Maurevel. — Teraz, trzeba tylko dowiedzieć się o jednej rzeczy: czy ten, którego szukamy jest w domu.
 — Lecz — powiedział sierżant wstrzymując rękę, którą Maurevel położył na klamce u drzwi — to jest mieszkanie króla Nawarry.
 — A któż mówi, że nie?... — odpowiedział Maurevel.
 Zbiry spojrzeli po sobie z zadziwieniem; sierżant cofnął się krok w tył.
 — Oho!... — rzekł zmieszany — aresztować