Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/689

na i zimna jak cień, do mieszkania króla Nawarry.
 Wszystko tu było cicho.
 Królowa zbliżyła się do drzwi wchodowych, przestąpiła próg, i ujrzała w przedpokoju Orthona, leżącego bez zmysłów.
 — A! a! — pomyślała — otóż najprzód sługa; bezwątpienia dalej znajdziemy i pana.
 I zbliżyła się do drugich drzwi.
 Tutaj potknęła się o jakieś ciało; zniżyła lampę: był to żołnierz z rozpłataną głową... już nie żył...
 O trzy kroki od niego leżał sierżant, wydający ostatnie tchnienie.
 Nakoniec, przed łóżkiem leżał trzeci człowiek, blady jak śmierć.
 Krew strumieniem płynęła mu z podwójnej rany w gardle; naprożno starał się podnieść.
 Był to Maurevel.
 Zimny dreszcz przebiegł członki Katarzyny; spostrzegła, że łóżko było próżne; obejrzała się po całym pokoju, i napróżno szukała pomiędzy trzema leżącemi trupami, tego, którego miała nadzieję zobaczyć.
 Maurevel poznał Katarzynę; oczy jego strasznie się rozszerzyły, i wyciągnął ku niej ręce z wyrazem rozpaczy.