Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/690

 — Gdzież on jest? — zapytała królowa półgłosem. — Cóż się z nim stało? Nieszczęśliwy! Czyż ty pozwoliłeś mu umknąć?
 Maurevel chciał coś powiedzieć, lecz w miejsce wyrazów, dał się słyszeć świst wychodzący z rany.
 Czerwona piana wystąpiła na usta i pochylił głowę na znak niemocy i bólu.
 — Lecz mówże — zawołała Katarzyna — mówże! Chociaż jeden wyraz...
 Maurevel wskazał jej na ranę, wydał znowu jakieś niezrozumiałe dźwięki, jakieś konwulsyjne chrzypienie i zemdlał.
 Wtedy Katarzyna spojrzała do koła: była otoczona trupami i umierającymi; krew strumieniami płynęła w pokoju, a grobowe milczenie dodawało jeszcze większej grozy tej scenie.
 Jeszcze raz zwróciła się do Maurevela; lecz ten ani się poruszył.
 Z kieszeni wyglądał mu papier; był to rozkaz uwięzienia Henryka.
 Katarzyna schwyciła go i ukryła w zanadrzu.
 W tej chwili usłyszała za sobą lekki szelest.
 Obróciła się, i ujrzała stojącego we drzwiach księcia d’Alençon, który na hałas rozlegający się