Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/697

 — Otóż to właśnie, że on nie jest pod Roszellą.
 — Lecz któż to jest z nim?
 — Nie poznajesz jego towarzysza?
 — Nie, Najjaśniejszy panie.
 — A jednak jest on takiego wzrostu, że trudno się omylić. Zaczekaj, zaraz go poznasz: Hola! panowie, czyż nie słyszycie?
 — Czyż to warta, że nas chce zatrzymywać? — zapytał ten z nich, co był wyższego wzrostu.
 — Bierzcie nas chociaż za wartę — rzekł krok — lecz zatrzymajcie się, kiedy wam rozkazują.
 Potem, nachylając się do ucha Henryka, dodał:
 — Zaraz zobaczysz wybuch wulkanu.
 — Jest was ośmiu — powiedział wyższy, pokazując z pod płaszcza rękę i odkrywając twarz — lecz chociażby was było stu, precz!
 — A! a! książę Gwizyusz! — rzekł Henryk.
 — A! to ty? dałeś się nakoniec poznać!
 — Król! — zawołał książę.
 Co się tyczy towarzysza księcia Gwizyusza, ten, przy tych słowach okręcił się płaszczem i ani się ruszył, odkrywszy z początku przez uszanowanie głowę.
 — Najjaśniejszy panie! — przemówił książę