Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/698

Gwizyusz — byłem w odwiedzinach u mojej szwagrowej, księżnej Kondeuszowej.
 — Tak... i wziąłeś z sobą jednego ze swoich dworzan.
 — Najjaśniejszy panie! — odrzekł książę — Wasza królewska mość nie znasz go.
 — A więc się poznamy — powiedział król.
 I król prosto poszedł do nieznajomego i kazał jednemu z dworzan poświecić.
 — Przebacz, mój bracie! — przemówił książę Andegaweński, odrzucając płaszcz i kłaniając się ze źle ukrytą złośliwością.
 — A! a! Henryku, to ty?... Lecz nie, to niepodobna, mylę się... Brat Andegaweński przedewszystkiem mnie by pierwszego odwiedził. On wie dobrze, że dla książąt krwi królewskiej jedna tylko prowadzi droga: przez bramę Luwru.
 — Wybacz, Najjaśniejszy panie! — powiedział książę Andegaweński.
 — Tak — odrzekł król pogardliwym tonem. — Cóżeś robił, mój bracie, w pałacu Kondeuszów?
 — Przecież wasza królewska mość sam dopiero co powiedziałeś — rzekł król Nawarry.
 I schyliwszy się do ucha króla, dokończył zdania gwałtownym wybuchem śmiechu.
 — Co to? — zapytał dumnie książę Gwizyusz; gdyż, jak wszyscy przy dworze, tak i on, przywykł