Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/699

był postępować z królem Nawarry dosyć po brutalsku. — Dlaczegóżbym nie miał odwiedzić swojej szwagrowej? Czyż książę d’Alençon nie odwiedza swojej!
 Henryk oblał się rumieńcem.
 — Którą szwagrowę? — zapytał Karol — on ma tylko jednę: królowę Elżbietę.
 — Wybacz, Najjaśniejszy panie; powinienem był powiedzieć: królowę Małgorzatę, swoją siostrę, którą, niema pół godziny, spotkaliśmy w lektyce, w towarzystwie jakichś dwóch elegantów.
 — Doskonale! — zawołał Karol — cóż na to odpowiesz, Henryku?
 — Że królowa Nawarry ma zupełne prawo wychodzić dokąd jej się podoba. Wątpię tylko, czy wyszła z Luwru.
 — A ja jestem tego pewny — odpowiedział książę Gwizyusz.
 — I ja także — — dodał książę Andegaweński — lektyka zatrzymała się na ulicy Cloche-Percée!
 — Tak, zapewne twoja szwagrowa, lecz nie ta — rzekł Henryk, wskazując na pałac Kondeuszów — a ta — i pokazał palcem w kierunku pałacu Gwizyuszów — jest z nią; zostawiliśmy je razem, a one, jak wiesz, są nierozłączne.
 — Nie rozumiem, co wasza królewska mość chcesz powiedzieć — odpowiedział książę Gwizyusz.