Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/726

 — Karol! — szepnęła, otwierając oczy.
 — Widzisz — rzekł król — nazywa mię prosto, Karolem; królowa mówi mi: Najjaśniejszy panie.
 — O! tyś nie sam, mój królu — zawołała młoda kobieta.
 — Nie, moja dobra Maryo. Przyprowadziłem ci innego króla, szczęśliwszego odemnie, bo niema korony; nieszczęśliwszego odemnie, bo niema Maryi Touchet, Bóg zawsze każdego czemciś nagrodzi.
 — To król Nawarry? — spytała Marya.
 — On sam, moje dziecię. Zbliż się Henrysiu.
 Król Nawarry zbliżył się.
 Karol wziął go za prawą rękę i rzekł:
 — Spójrz na tę rękę, Maryo; jest to ręka dobrego brata i uczciwego przyjaciela gdyby nie ta ręka...
 — Cóż?
 — Gdyby nie ta ręka, Maryo, syn nasz niemiałby już dzisiaj ojca.
 Marya krzyknęła, padła na kolana i porwawszy rękę Henryka, obsypała ją pocałunkami.
 — Dobrze, Maryo, dobrze! — powiedział Karol.