Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/727

 — Czemżeż odwdzięczyłeś się mu, Najjaśniejszy panie.
 — Tem samem.
 Henryk z zadziwieniem spojrzał na Karola.
 — Dowiesz się kiedyś, co chcę przez to powiedzieć, Henrysiu. Teraz, patrz...
 Zbliżył się do łóżeczka, w którem spało dziecię, i rzekł:
 — Gdyby ten chłopiec spał w Luwrze, a nie tu, w tym małym domku na ulicy des Barres, wielce by to zmieniło stan rzeczy nie tylko teraz, lecz może i w przyszłości.
 — Najjaśniejszy panie! — powiedziała Marya — podług mnie, niech lepiej śpi tutaj, gdyż tu jest bezpieczniejszy i spokojniejszy.
 — Nie przerywaj mu spoczynku — rzekł król — to tak dobrze spać, kiedy nas nie trapią senne marzenia.
 — Czy pozwolisz, Najjaśniejszy panie? — zapytała Marya, wyciągając rękę do jednych z drzwi, prowadzących do pokoju obok.
 — Masz słuszność, Maryo — odpowiedział Karol IX-ty. — Chodźmy wieczerzać.
 — Mój kochany Karolu — rzekła Marya — poproś twego brata króla, żeby mi wybaczył.
 — Cóż takiego?
 — Odesłałam naszych służących, Najja-