Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/728

śniejszy panie — mówiła dalej Marya, zwracając się do króla Nawarry — Karol chce, żeby mu nikt nie usługiwał oprócz mnie.
 — Wierzę temu — powiedział Henryk.
 I obaj weszli do jadalnej sali; zabiegła i staranna matka, okryła małego Karola ciepłą kołdrą; dziecię, dzięki mocy snu, którego mu zazdrościł ojciec, dotychczas jeszcze się nie przebudziło.
 Marya weszła za nimi.
 — Tutaj są tylko dwa nakrycia! — rzekł król.
 — Pozwólcie mi usługiwać wam — powiedziała Marya.
 — Widzisz, Henrysiu — rzekł Karol — przyniosłeś mi nieszczęście.
 — Jakto, Najjaśniejszy panie?
 — Czyż nie słyszysz?
 — Przebacz, Karolu, przebacz!
 — Przebaczam ci. Lecz siadaj tu, obok mnie, między nami.
 — Jestem posłuszną — odpowiedziała Marya.
 I przyniósłszy nakrycie, siadła między dwoma królami i zaczęła im usługiwać.
 — Nie prawda, Henrysiu — rzekł Karol — że to jest miło, mieć na świecie miejsce, gdzie