Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/732

 Ponieważ tenże nie rozbierał się, toaleta więc jego nie długo trwała.
 Karol był szczęśliwy i uśmiechający jak rzadko.
 Godziny, które przepędzał w tym małym domku na ulicy des Barres, były jego najmilszemi godzinami życia.
 Obaj przeszli przez sypialnię.
 Marya spała w łóżku.
 Dziecię spoczywało w kolebce.
 I matka i dziecię uśmiechali się we śnie.
 Karol spojrzał na nich z niewypowiedzianą czułością.
 Potem, obróciwszy się do króla Nawarry, rzekł:
 — Henrysiu! jeśli dowiesz się, jaką usługę oddałem ci tej nocy, i jeśli mi wydarzy się kiedy jakie nieszczęście, wspomnij sobie na to dziecię, spoczywające w kolebce.
 Potem, nie dając Henrykowi czasu na odpowiedź, pocałował Maryę i syna w czoło, i dodał:
 — Do widzenia, moje aniołki.
 I wyszedł.
 Henryk szedł za nim, pogrążony w dumaniach.