Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/737

 — Zabronił wchodzić do swego pokoju przed ósmą, godziną, a teraz niema jeszcze ósmej.
 — Ten zakaz nie dotyczę mnie, mamko.
 — Wydany jest dla wszystkich, pani.
 Katarzyna uśmiechnęła się.
 — Tak, wiem — mówiła dalej mamka — że nikt nie śmie tu sprzeciwić się Waszej królewskiej mości, dla tego więc błagam cię, pani, wysłuchaj prośby biednej kobiety, i nie chodź dalej.
 — Muszę pomówić z moim synem.
 — Otworzę drzwi tylko na formalny rozkaz Waszej królewskiej mości.
 — Otwieraj, mamko — rzekła Katarzyna — ja tak chcę.
 Mamka, na ten rozkazujący głos, wzbudzający w Luwrze więcej uszanowania i postrachu niż głos samego Karola, podała klucz Katarzynie; lecz Katarzyna wcale go nie potrzebowała, gdyż dostała z kieszeni klucza, otwierającego drzwi syna.
 Pod gwałtownem jej naciśnieniem, drzwi ustąpiły.
 Pokój był próżny, łóżko Karola nie naruszone, a jego dwa charty, wylęgające się na niedźwiedziej skórze, podniosły się i zaczęły lizać ręce królowej.