Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/74

zamglonym wzrokiem, gwiżdżąc przy tem jednę z ulubionych łowieckich piosnek.
 Po kilku chwilach, podczas których twarz nieznajomego coraz hardziej się zmieniała, król powiedział:
 — Nazywasz się Franciszek de Louviers Maurevel?
 — Tak jest, Najjaśniejszy panie.
 — Jesteś dowódzcą minierów?
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Chciałem cię widzieć.
 Maurevel skłonił się.
 — Wiesz — mówił Karol z przyciskiem — że kocham zarówno wszystkich moich poddanych.
 — Wiem — wybąkał Maurevel — że Wasza królewska mość jest ojcem swego narodu.
 — I że hugonoci również, jak i katolicy są memi dziećmi.
 Maurevel zaniemiał; tylko dreszcz, przebiegający po ciele jego, nie uszedł przenikliwego wzroku króla, pomimo że przybyły był prawie ukryty w ciemności.
 — Więc ci to nieprzyjemność sprawiło — mówił dalej król — prowadziłeś przecież zaciętą wojnę z hugonotami.
 Maurevel padł na kolana.