Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/741

 — On ze wszystkich najwięcej, i tem niebezpieczniej, że nikt go niema w podejrzeniu.
 — Czy widzisz Lorenzina!... — rzekł Karol.
 — Słuchaj — powiedziała Katarzyna, zachmurzając się na to imię, które jej przypominało jednę z najkrwawszych katastrof florenckiej historyi — słuchaj, jest tylko jeden środek, dla przekonania mię, że się mylę.
 — Jakiż, moja matko? — Zapytaj się Henryka, kto był tej nocy w jego pokoju.
 — W jego pokoju... tej nocy?...
 — Tak. I jeśli on ci powie...
 — No?
 — Jestem gotową przyznać, że się omyliłam.
 — Lecz jeśli to była kobieta, nie możemy wymagać...
 — Kobieta?
 — Tak.
 — Kobieta, która zabiła dwóch twoich żołnierzy, i może śmiertelnie raniła Maurevela!
 — O! o!... — rzekł król — to nie byłby żart. Rozlano więc krew?
 — Trzech ludzi poległo.