Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/742

 — A ten, co ich tak pięknie uczęstował?
 — Uciekł zdrów i nietknięty.
 — Przez Goga i Magoga!... — zawołał Karol — to był jakiś waleczny człowiek! Masz słuszność, moja matko; mam chęć go poznać.
 — Powiem ci przedewszystkiem, że go nie poznasz, przynajmniej przez Henryka.
 — Lecz przez ciebie, moja matko. Człowiek ten nie mógł uciec, nie pozostawiwszy jakiego śladu; może chociaż spamiętano jego ubiór?
 — Dostrzeżono tylko bardzo wykwintny czerwony płaszcz.
 — A! a! czerwony płaszcz — powiedział Karol — znam u dworu tylko jeden czerwony płaszcz, dosyć rażący, żeby nie bił w oczy.
 — Właśnie — powiedziała Katarzyna.
 — No i cóż?... — zapytał Karol.
 — Zaczekaj na mnie tutaj, mój synu — powiedziała Katarzyna — pójdę tylko zobaczyć, czy moje rozkazy zostały spełnione.
 Katarzyna wyszła.
 Karol pozostał sam.
 W roztargnieniu przechodził się wzdłuż i wszerz, gwiżdżąc łowiecką piosnkę, jedną rękę założywszy za piersi, a opuściwszy drugą, którą