Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/744

 Na nieszczęście, pani de Sauve nie mogła słyszeć tego pytania, gdyż już była daleko.
 Nagle, na schodach u góry, pokazał się drugi cień.
 Był to mężczyzna.
 — Cicho!... — rzekł tenże człowiek.
 — A! a! to ty Franciszku?
 — Nie nazywaj mnie po imieniu.
 — Cóż się to stało?
 — Idź do siebie a dowiesz się; potem wyjdź na korytarz, obejrzyj się dobrze na wszystkie strony, czy cię nikt nie szpieguje, i wejdź do mnie.
 I zniknął, jak znikają w teatrze cienie, zapadające się pod scenę.
 — Zagadka coraz dalej się ciągnie — powiedział do siebie Bearneńczyk — lecz ponieważ jej rozwiązanie już jest blizkie, chodźmy, a przekonamy się.
 Jednak, nie bez wzruszenia Henryk poszedł dalej; miał on ten błąd młodości — czułość.
 Wszystko się jasno odbijało w tej duszy, gładkiej jak źwierciadło, i wszystko co słyszał, przepowiadało mu jakieś nieszczęście.
 Zbliżył się do drzwi swego mieszkania, i zaczął słuchać.