Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/747

szyłem ci z pomocą, lecz przekonałem się, że już było zapóźno...
 — Czy go aresztowali?... — zapytał Henryk z bojaźnią.
 — Nie, ocalił się, niebezpiecznie raniwszy Maurevela, i zabiwszy dwóch żołnierzy.
 — A! mężny de Mouy!... — zawołał Henryk.
 — Więc to był de Mouy?... — zapytał spiesznie d’Alençon.
 Henryk spostrzegł, iż błąd popełnił.
 — Tak się przynajmniej domyślam, gdyż oznaczyłem mu schadzkę, ażeby ułożyć się względem twojej ucieczki, i oświadczyć mu, że zrzekłem się na twą korzyść wszystkich praw do tronu Nawarskiego.
 — Jeśli dowiedzą się, zginęliśmy!... — rzekł bledniejąc d’Alençon.
 — Tak, Maurevel nie będzie milczał.
 — Maurevel otrzymał pchnięcie szpadą w gardło; pytałem doktora, który mu przewiązywał rany — i dowiedziałem się, że wcześniej jak za ośm dni, nie będzie mógł powiedzieć ani słowa.
 — Ośm dni! aż nadto czasu, żeby de Mouy był bezpiecznym.