Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/748

 — Lecz, zresztą — rzekł d’Alençon — może to nie był de Mouy.
 — Tak sądzisz? — powiedział Henryk.
 — Tak, ten człowiek znikł bardzo prędko i widziano tylko jego płaszcz czerwony.
 — W rzeczy samej — rzekł Henryk — czerwony płaszcz przystoi więcej jakiemu kochankowi, niż żołnierzowi. Nie można mieć w podejrzeniu de Mouya, ażeby mógł nosić czerwony płaszcz.
 — Nie. Już prędzej... — powiedział d’Alençon...
 I uciął
 — Prędzej La Mola — dokończył Henryk.
 — Zapewne; ja sam, widząc uciekającego tego człowieka, przez chwilę nie wiedziałem za kogo mam go wziąć.
 — Nie wiedziałeś? Rzeczywiście, to mógł być La Mole.
 — Czy on nic nie wie? — zapytał d’Alençon.
 — Zupełnie nic; przynajmniej, nic ważnego.
 — Mój bracie — rzekł książę — teraz zaczynam przekonywać się, że on to był w istocie.
 — Do dyabła! — powiedział Henryk — w ta-