Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/752

 Małgorzata, mimo władzy nad sobą, zarumieniła się.
 Nakoniec, zebrawszy wszystkie siły, zapytała:
 — Jakiego wypadku?
 — Jakto — rzekł Henryk — czyż pani nie słyszałaś tej nocy hałasu w Luwrze?
 — Nie, panie.
 — O, winszuję ci, pani — powiedział Henryk, z doskonale udaną szczerością; — dowodzi to, że pani śpisz mocno.
 — Lecz cóż się stało?
 — Oto, nasza dobra matka dała rozkaz panu de Maurevel i sześciu żołnierzom, ażeby mnie aresztowali.
 — Ciebie, panie?
 — Tak, mnie.
 — I za co?
 — A!... któż może zbadać głęboki rozum twej matki?.. Któż może odgadnąć jej powody.... Szanuje je... lecz ich nie znam...
 — I nie byłeś w domu?
 — Zgadłaś pani; nie było mnie w domu przypadkiem. Wczoraj wieczorem król prosił mnie, ażeby mu towarzyszyć, lecz jeśli ja nie byłem w domu, był tam kto inny.
 — Któż?