Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/758

rykiem przygotowała go do tych odwiedzin; był więc dość spokojny.
 Odpowiedzi jego były bardzo dokładne.
 Uprzedzony przez matkę, ażeby pozostał u siebie, zupełnie nieświadom był wypadków nocnych; lecz ponieważ jego mieszkanie wychodziło na ten sam korytarz co i mieszkanie Henryka, z początku zdawało mu się, że słyszy hałas, jakby wyłamywano drzwi; potem, krzyki i wystrzały.
 Wtedy dopiero odważył się uchylić drzwi, i zobaczył uciekającego człowieka w czerwonym płaszczu.
 Katarzyna i Karol zamienili spojrzenie.
 — W czerwonym płaszczu?... — powtórzył d’Alençon.
 — I ten czerwony płaszcz nie budzi w tobie żadnych podejrzeń?
 D’Ąlençon przywoływał wszystkie swe siły, żeby skłamać jak najnaturalniej, i rzekł:
 — Muszę się przyznać Waszej królewskiej mości, że z pierwszego wejrzenia zdawało mi się, żem poznał czerwony płaszcz jednego z moich dworzan.
 — Jak on się nazywa?
 — Pan de La Mole.